Bu korona virüsü hepimizin dengesini bozdu. Dışa dönük, ekonomi temelli, parayı, kazancı, tüketimi anlamlı sayan yaklaşımları benimseyenler, yönetenler, hem yöneten hem tüketenler şöyle bir sarsıldı.
Adına “yeni normal” denilen bir maskeli, mesafeli, dezenfektanlı süreç gündemimize küt diye oturdu. “Evde kal” sloganları ile paylaşımlar, çocukların “maske tak” videoları ile reklam aralarına sıkıştırılan mesajlar alışkanlıklarımızın arasına çoktan girdi.
Bütün Dünya’da bu pandemi ile hayatını kaybeden insanların ve geride bıraktıkları travmatik yaşantılı akraba, dost, arkadaş ve hatta mücadelede en ön safta kahramanca yer alan sağlık çalışanlarının Dünya’sı artık hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak.
Bildiğimiz gibi insan yaşadığı tüm deneyimleri bilgi birikimi ve bilgi üretimi olarak gelecek nesillere iletebilme beceresine sahip bir varlıktır. Üretilen bilginin tüketilmesi ve geliştirilmesi ise bugünü yaşayanların süreci olmalıdır.
Bu beklenti içinde, yaşananlara kamyon farı görmüş tavşan gibi bakmayacak, olası çözüm yöntemleri kapsamında hazırlıklarını süratle uygulamaya sokacak insanoğlunu arıyoruz. Bu arayış, bu beklenti aslında çok tehlikeli bir “ikinci virüs”.
Çünkü beklenti, adı üstünde beklemeyi, durmayı çağrıştırıyor. Tüm bedeninle, hormonlarınla, duygularınla beklemeye karşı hassasiyetini yükseltiyor. Bir süre beklenti insanı rahatlatıyor. Fakat bu bir süre, bireyden bireye değişmek koşuluyla belli bir süreyi geçtikten sonra rahatlatıcı etki sonlanıyor ve yerini bedensel gerginlik ile başlayan, duygusal olarak çöküşe götürücü bir etkiye dönüşüyor.
İşte “beklenti virüsü” evinize, bedeninize girmiş durumda artık.
BAREMİZMİR 